From Beijing To Ulaanbaatar

’s Morgens om 5 uur opgestaan om de trein naar Erlian te nemen. We zijn helemaal klaar voor een nieuw avontuur. Beijing is leuk geweest als we er op terug kijken, maar voor nu zijn we even klaar met de Chinezen. We besloten met de metro naar het station te gaan, zodat we niet meer met die stupidheads van taxi’s te maken hebben en ook omdat het maar 2 Yrm kost. Maar omg hoe gaan we onszelf met backpack in die overvolle metro proppen? Gewoon keihard douwen en beuken met de grote backpacks, wij kunnen die kleine Chinezen wel aan! Heel de ochtend druk gemaakt over de trein halen, maar gelukkig verliep dat redelijk goed tot we moesten kiezen in welke coupe we gingen zitten. Dit stond alleen in het chinees op de kaartjes. Er waren er nog 2 niet helemaal vol, dus daar maar gewoon 1 van gekozen. Kwamen we met 2 lieve Mongoolse mensen in de coupe. Een moeder met haar zoontje en zowaar ze spreken een beetje engels. Dat voorspelt veel goeds te worden na al die chinezen die geen wordt engels uit konden brengen. Ze boden ons gelijk traditioneel mongools eten aan, dus we waren helemaal blij! Maar niets is minder waar, we zitten in de verkeerde coupe. Toen zijn we bij irritante Chinese mensen gestopt. Oh wat stinkt hun eten! Ze hebben ongeveer heel de reis eten gemaakt en gestonken. Aan hun manier van doen kon je wel merken dat het hele aardige mensen zijn, , maar communiceren is gewoon erg moeilijk en ze hebben zulke andere gewoontes. Maar ach.. We mochten de bovenste 2 bedden gebruiken en hebben boven gewoon onze eigen Slaapkamer gebouwd. Dat was wel echt vet relaxed. De bedjes waren erg fijn en we konden lekker wat uurtje bijslapen, aangezien we toch 13 uur daar moeten vertoeven. Het uitzicht was echt super mooi nadat we het stadgebied verlaten hadden. De trein rijdt door de rotsen heen, wat een heel mooi niet te omschrijven beeld geeft. Lekker muziek luisteren en van het uitzicht genoten. Dit is iets waar we echt op hadden gehoopt en het verloopt erg goed zover. We dachten dat we ’s nachts om 00.25 in Erlian aan zouden komen, maar rond 21.00 waren we er al ineens. In een super tempo al onze spullen bij elkaar geraapt in de goede hoop dat we niets vergeten.

Dan sta je ineens in het donker in het grensstadje van China in de hoop morgen de grens over te mogen. Gelukkig zagen we nog 2 verdwaalde backpackers en hebben hun aangesproken. Het was niet heel moeilijk omdat we de enige 4 waren die een beetje verdwaald om ons heen aan het kijken waren. We hebben besloten om met z’n 4en verder te gaan en al snel kwamen we er achter dat hun al lekker veel ervaring hadden wat voor ons erg positief is. Gelijk aan de rand van het station waren verschillende soorten hostels, restaurantjes en supermarktjes. Veel was helaas al dicht maar Veronika zag op een deur 80yrm staan. Dat zou best een goede prijs zijn, dat is omgerekend ongeveer 10 euro voor 2 personen. Dus even de kamers geïnspecteerd en geprobeerd om nog iets van de prijs af te krijgen. De kamer zag er best wel prima uit voor 1 nachtje, maar er kon niks meer van de prijs af. Maar als we met z’n 4en in 1 kamer zouden slapen kon het voor 100yrm dus dat hebben we gedaan. In het begin vonden we het nog wel moeilijk om hun vertrouwen maar we kwamen er al snel achter dat het goede lieve mensen zijn. S ’avonds voor 5yrm dumplings gegeten die echt super lekker waren! Eerst dacht ik dat het knoflook was haha. Na het eten lekker gaan slapen op de kei, keiharde bedden. Achteraf waren het gewoon alleen planken waar we op sliepen maar ach de lakens waren schoon we moeten morgen ochtend toch weer om 6 uur op. Het andere stel had s ’ochtends het geweldige idee om weer dumplings te eten maar ik zag dat echt niet zitten… het mag dan wel goedkoop zijn mar als ik het uitspuug heb ik er ook niets aan. Gelukkig was er ook een soort bakkerijtje waar we koekjes hebben kunnen kopen voor 4yrm en deze waren eeeerg lekkah en zorgde ervoor dat we met pijn in onze buik weggingen, oeps… Het was lekker goedkoop dus konden we er nog een paar van meenemen voor later op de dag.

Na het ontbijt gingen we proberen te pinnen omdat we nog maar 80yrm over hadden en we nog de grens over moesten. Na 4 verschillende pinapparaten hebben we de hoop opgegeven. Gelukkig bood het lieve andere stelletje voor om geld voor te schieten als dat nodig was. Wat een opluchting!! Dan kunnen we nu eindelijk richting de grens gaan lopen. Ondertussen hadden we heel de ochtend al met volle bepakking gelopen. We besloten om voor 4yrm een grote fles water te kopen want dat hebben we echt nodig! Na ongeveer 3km zijn we aangekomen bij een busstation waar we een bus naar Zamin Uud konden nemen. Er stond ook een jeep dus de eigenaar ervan aangesproken en het was mogelijk met hem mee te gaan voor 150yrm maar we vonden dat iets te veel dus gingen de prijs van het busticket checken. Deze waren 50yrm pp wat betekent dat het duurder was. Helaas was de jeep al weg en dus hebben we besloten tot de grens te lopen. Helaas mag je de grens niet over lopen dus we moesten echt iemand gaan vinden die ons mee wil nemen. Maar alle 4 de km niemand te bekennen. Hoe kan dat nou?!? We lopen toch echt de goede kant op. Zou de grens op zondag dicht zijn? Dat kan toch haast niet? Er zit dan ook niets anders op dan nog even volhouden en kijken of ze voor ons misschien geen uitzondering willen maken. Vlak voordat we er waren, hebben we een jeep gevonden die ons wel wilde ‘helpen’. Het ging ons niks kosten zei hij, ook al wisten we wel beter. We hebben het zeker 5x gevraagd. Ach…. Als hij ons maar over de grens brengt vinden wij het al lang goed. Dus tassen achterin en gaan met die banaan. Huh? Dat is vreemd hij draait de auto en rijdt de andere kant op. We zullen wel zien waar we uitkomen. We vonden het al lang best dat we even konden zitten na 7km met volle bepakking in de zon met veels te veel kleren aan. Ineens zien we veel meer auto’s en een tankstation waar we over gehoord hadden. Jeeeej we gaan in ieder geval de goede kant op!! Maar ineens stopt hij en moeten we de auto uit. Echt een paar meter voor de grens. Gelukkig stond hier de jeep die we eerder aan hadden gesproken en hij was nog steeds geïnteresseerd om ons mee te nemen voor 150yrm. Dus we zijn van de ene jeep in de andere gegaan en nu konden we echt gaan! Totdat de andere chauffeur ging zeuren dat hij geld wilde voor een ritje van een paar meter waarover af was gesproken, geen geld! Het werd een heel gedoe tot die andere jongen hem een duw gaf en snel zijn deur heeft dicht getrokken en de jeep gelukkig snel weg reed. De man met wie we de grens over zijn gegaan was gelukkig erg aardig en wilde graag een beetje extra geld aan ons verdienen, wat voor ons beide goed heeft uitgepakt. Eerst China verlaten en toen Mongolië in gegaan.

Nieuwe opstakel… er mag niets op het dak liggen van de auto op het moment dat de auto daadwerkelijk de grens over gaat en er liggen nog 4 mega backpacks op het dak. De Jeep was echt helemaal volgestampt met goederen die hij aan het importeren was, dus hij heeft de achterbank eruit gehaald en daar onze tassen neergelegd. Alleen was er geen ruimte meer van ons.. Dus zijn Bjorn en ik achterin op de tassen gaan liggen en zijn Veronika en Michael voor in gaan zitten. Ook dit paste natuurlijk weer niet, dus hebben we de deuren open gehouden en hier half uitgehangen. Heel vreemd maar dat vonden ze wel goed. Eind goed al goed. Bij de Mongoolse grens gingen ze nog even vragen naar de bekende Nederlandse voetballers en toen mochten we dan echt Mongolië in. Zo blij! Gelukkig hoefde we in deze benauwde positie maar 1km te zitten voordat we aankwamen in Zamin Uud. Eerst de jeep betaald 75yrm per stelletje en dat betekende voor ons dat we nog precies 1yrm over houden. Hoe goed hebben wij dat gedaan dan? Nu eerst hier een pin automaat vinden, want we hebben nu echt geen cent meer op zak. Eerst even op de telefoon gekeken hoe het zit met de waarde van de Mongoolse Tugrik. 1000T is € 0,55. We dachten als we gelijk 500.000 opnemen hebben we voorlopen voldoende aangezien je per keer pinnen moet betalen. WAT?? 5.000 is de limiet van het pinapparaat!?! Hoe komen we dan aan genoeg geld voor tickets naar Ulaanbaatar? Besloten om een andere te zoeken in de hoop dat die meer wilt geven. Binnen in het treinstation stonden er gelukkig meer en die hadden een limiet van 350.000T. Besloten om dat te doen, dan kunnen we in ieder geval verder.

Iets later geïnformeerd naar de trein van 1700 uur, maar helaas zat die al vol. Voor de trein van 2100 uur waren er nog wel plaatsen en die hebben we gekocht voor 32.000T. Een coupe met z’n 4en en hardsleepers. Gewoon echt perfect, behalve dan dat we nog 10 uur moesten wachten tot die vertrok. Erg hongerig geworden hebben we besloten met volle bepakking Zamin Uud te gaan verkennen. We kwamen na 15 minuten lopen er al achter dat we zo ongeveer alles gezien hadden en we dus ook geen andere plaats gingen vinden om te eten dan die bij het station. We hebben uiteindelijk bij het station een soort klein eet tentje gevonden waar we naar iemand z’n bord hebben gewezen om duidelijk te maken wat we wilde eten. Heerlijk een soort dumplings uit de frituurpan gekregen die echt heerlijk waren. Iedereen had zoveel honger dat we onze lippen en mond verbrand hebben. Het enige wat we nu echt nog nodig hebben is Wifi om Golden Gobi te laten weten hoe laat we wanneer aankomen.

Onze zoektocht naar Wifi ging beginnen en uiteindelijk ergens in een creepy hokje onder het treinstation gevonden. Helaas lag het er op dat moment uit, maar we konden na lunchtijd terugkomen. Ik kreeg echt een mega dip en wist niet meer hoe ik moest zitten en hoe ik de komende uren door moest gaan komen. Op de 1 of andere manier ben ik op ijzeren stoeltjes in slaap gevallen en werd na een paar uur wakker. Helaas nog steeds geen wifi, dus besloten om wachtwoorden te proberen van een andere wifi. Zowaar gelukt met 123456789. Hoe chil!! Alle telefoons en laptops kwamen tevoorschijn en we konden weer op facebook na 8 dagen. Op zo’n moment is het echt leuk om weer contact te hebben met vrienden en familie. Ondertussen waren 3 Belgen uit het Franssprekend gebied ons komen joinen en 2 Australiërs ook. We hadden hun al ontmoet bij de grens, maar op dat moment was het ieder voor zich. Lekker zitten ouwehoeren en naar hun horrorverhaal zitten luisteren van de border. Met de Australische mensen niet zo veel contact mee gehad, die waren meer op zichtzelf. Doordat we internet hadden ging de tijd echt lekker snel en voor we het wisten gingen we de laatste boodschappen doen en de trein in. Echt de hele trein werd volgepropt met spullen die ’s ochtend met de jeeps mee waren gekomen. Gelukkig zouden wij met z’n 4en in coupe zitten en hier dus geen last van hebben. Toen we eenmaal in de trein zaten, kwam de vrouw van de trein thee en lakens brengen. Omdat we onze eigen spullen mee hadden genomen vonden we het niet nodig om dat te kopen. De vrouw was het daar niet mee eens en ging woedend op haar geld slaan. Wij waren ook boos op haar, maar moesten er wel heel hard om lachen! Maar zij duidelijk niet. Ik mocht van haar niet naar de wc, wat best moeilijk gaat worden als je 14 uur in een trein moet. Uiteindelijk de deur van onze coupe lekker op slot gedaan en lekker gaan slapen. ’s Nachts om 5 uur kwam die vrouw echt keihard op onze deur bonken, dus we dachten dat er heel wat aan de hand was, maar nee hoor. Ze ging onze warme dekens verwijderen, terwijl het ijskoud was in die coupe. Er was namelijk al heel wat sneeuw gevallen. Iedereen gelijk wakker en Veronika ging hard trekken om de dekens terug te krijgen en heeft toen die vrouw een duw gegeven en snel de deur gedaan, zodat we weer lekker warm verder konden slapen. We hadden dus duidelijk geen vrienden gemaakt! Een half uur voor we in UB aan zouden komen moest ik weer heel nodig plassen, maar alle wc zaten dicht. Er zat niets anders op dan het ophouden, waar ik erg sago van werd. Ik was bijna in staat om daar op de vloer te gaan zitten. Maar toch maar niet gedaan. Aangekomen in UB 15 minuten gezocht naar een wc, maar die waren nergens te bekennen. Toen maar besloten de chaos in gaan en op zoek te gaan naar Golden Gobi. Na ongeveer 30 minuten alle kanten opgelopen te hebben niets te bekennen van Golden Gobi. Wat een shitzooi. Ik moet nu echt een wc gaan vinden en ik ben ook weer klaar met die zware rugtassen. Gelukkig kwamen we de Belgen weer tegen die daar ook maar een beetje verdwaald zaten te wezen. Hun moesten nog 2 uur wachten op hun fietsen die nog in de trein zaten. Dat kwam voor ons mooi uit, want dan konden wij de tassen bij hun achterlaten. Ook wist 1 van hun mij eindelijk te vertellen waar de wc was. In de Lonely Planet die we bij ons hadden stond het telefoonnummer van Golden Gobi in. Ik heb dus uiteindelijk met de telefoon van een local mogen bellen wat super chil was! Golden Gobi kwam er gelijk aan om ons op te halen. Jeeeeej!!

Stappen we Golden Gobi binnen, zitten die Australiërs met wie we op de trein zaten daar ook. Hoe toevallig… Hun hadden een taxi genomen en waren goed opgelicht. Zo fijn om na 52 uur echt ergens aan te komen. Het is echt een huiselijk gevoel, wat erg fijn is. Een grote bank waar je met z’n allen heerlijk uitgebreid kan zitten en kan laptoppen. Eerst even de kamer bekeken en onze spullen weg gezet, daarna gelijk de trip voor de komende dagen gaan bespreken. Goed kennis gemaakt met het Australische koppel en besloten met z’n 4en op trip te gaan. Uiteindelijk uitgekomen bij een 14daagse trip door Centraal Mongolië. We gaan onder andere kameel en paardrijden.
We hebben nog wat spullen nodig die we op de zwarte markt hopen te scoren. De dag voor vertrek (dinsdag) is de zwarte markt dicht, dus is er geregeld dat we voor vertrek met de gids nog even over de zwarte markt kunnen gaan. Hoe chil is dat, kan zij lekker onderhandelen over de prijs en kan ze de beste kraampjes laten zien. Zelf hadden we dat echt niet beter kunnen doen! Besloten vanavond lekker huiselijk te doen en zelf eten te gaan maken.
To be continued..